zyli narrator „Głosu Pana”, geniusz matematyczny, który jednocześnie stanowi rodzaj autoportretu Lema. Tak przedstawia go w listach do amerykańskiego tłumacza, Michaela Kandla: „on był w środku jakiś zapiekły, zapalczywy, zły, okrutnik, mściwiec, nienawistnik, skorupiak, szczypawka, pokrzywa, badyl, oset, żółciowiec i z rozumu swojego wysnuł protezy oraz kaftany bezpieczeństwa dla tych przywar swoich”. W innym miejscu wyznaje: „ja jestem niezmiernie okrutną i przykrą osobą w głębinach, coś à la profesor Hogarth, ja tylko umiem dobrze to powściągać”. Sporo w tym jednak kreacji artystycznej, gdyż bliskie otoczenie wspomina Lema jako osobę bardziej prostoduszną, niż demoniczną. Ciekawostka: prawdziwą, traumatyczną historię publicznej egzekucji, którą przeżył Lem na dziedzińcu lwowskiego więzienia, opowiada w „Głosie Pana” inny bohater, doktor Saul Rappaport.