Pora opisać brzydkie moje skłonności. Rujnowałem wszystkie zabawki. Najhaniebniejszym może z moich wyczynów był akt zniszczenia prześlicznej małej pozytywki, lśniącego drewnianego pudełka, w którym pod szybką obracały się złote kółeczka zębate, potrącając złoty wałek mosiężny z kolcami tak, że powstawały z tego kryształowe melodyjki. […] Nie był to, niestety, czyn izolowany. Miałem młynarza maleńkiego, który po nakręceniu wnosił worek z mąką na szczyt drabiny, do spichrza, schodził po następny, znów go wnosił i tak to trwało w nieskończoność, bo wrzucone do środka worki zjeżdżały tymczasem na sam dół drabiny. Miałem nurka w skafandrze w słoju zamkniętym gumową membraną, który przy jej naciskaniu opuszczał się coraz głębiej w wodzie. Miałem ptaszki dziobiące, karuzele, co się kręciły, auta wyścigowe, lalki fikające kozły, a wszystko to bez litości patroszyłem, wywlekając spod lśniących farb kółka i sprężyny. Lampę magiczną firmy Pathé z francuskim emaliowanym kogutem musiałem obrabiać ciężkim młotkiem, a grube soczewki obiektywu długo opierały się jego ciosom. Mieszkał we mnie jakiś bezmyślny, wstrętny demon zniszczenia; nie wiem, skąd się wziął, tak samo, jak nie wiem, co się z nim później stało.

WYSOKI ZAMEK